Puszcza Borecka to jeden z najdzikszych obszarów leśnych na Mazurach. Potężny zielony kompleks o powierzchni 230 km2 porasta wyniosłe morenowe wzgórza pomiędzy Węgorzewem a Gołdapią. Puszcza szumi od czasów, kiedy na jej terenie mieli swoje siedziby Prusowie i Jaćwingowie. Mało jednak brakowało, żeby zniknęła w wyniku nierozważnej działalności człowieka. Naturalne drzewostany zostały w XVIII w. zamienione na monokultury świerkowe, które sto lat później zaatakowała brudnica mniszka. Nie znajdując na swojej drodze naturalnych przeszkód, owady poczyniły ogromne szkody. Na szczęście przyroda pozostawiona sama sobie stopniowo się zregenerowała. Dzisiaj lasy Puszczy Boreckiej wyróżniają się bogatym runem i wysokim poszyciem. Krajobraz urozmaicają torfowiska oraz niezbyt duże, ale bardzo malownicze jeziora.

Zróżnicowany teren obrały za swoją siedzibę różne gatunki zwierząt; w puszczy żyją m.in. wilki, rysie i kilkadziesiąt żubrów. Przy odrobinie szczęścia na leśnej ścieżce można zobaczyć przedstawiciela liczącego kilkadziesiąt osobników stada. Jeżeli się nie uda, szansę na zobaczenie zwierząt daje zagroda przy leśniczówce Wolisko. Rano i wieczorem można tu obserwować żubry z tarasu widokowego. Warto pamiętać, że jeszcze kilkadziesiąt lat temu w Puszczy Boreckiej nie było ani jednego żubra. Wybito je doszczętnie w połowie XVIII w. i dopiero po II wojnie światowej podjęto próbę odtworzenia stada. Pierwszych kilka sztuk przywieziono aż z Kaukazu, ale następnie wymieniono je na żubry pochodzące z Białowieży. Eksperyment hodowlany zakończył się sukcesem. Żubrów jest w puszczy tyle, że co roku wydawane są zezwolenia na odstrzał kilku sztuk.